The RPG Life

Hey people, sorry di ako nakakapagpost masyado. Tapos sira pa internet ko kaya pc ni mommy ngayon ang gamit ko. Ayun, nagdownload ako ng emulator ng psone sa internet tas nilaro ko yung suikoden II. Kakatapos ko lang kanina nung laro. Kung nakakarelate kayo, cool, kung hindi okay lang hindi ko naman kayo pinipilit. hehehe.

RPG, madalas kong pinangarap na ang buhay ay maging isang rpg. Isa yun sa mga pangarap ko na imposibleng matupad.

The Difference Between RPG games and Reality

1.)The Power Switch - Unang una, syempre yung switch ng console or ng pc. Pag gusto mo maglaro, i-oon mo muna yung gadget mo. Sa totoong buhay, walang switch, hindi mo pinipili kung anung panahon ka mabubuhay, tuloy tuloy lang. Walang on switch, pero may off, kung gusto mo na talaga magquit, edi pakamatay ka na, kaso wala nang ulitan.

2.)New Game - Okay, naglalaro ka, tapos nabadtrip ka kasi mayron kang hindi nakuha or nastuck ka sa isang glitch or error. What do you do? Hit the new game button! (Though nakakainis minsan kasi ang layo mo na tas uulit ka ulit kasi nakalimutan mo lang magsave) Dito sa totoong buhay, walang new game, once you begin, you have to finish it, walang ulitan.Walang reset. Pero may Continue.

3.)Settings - sa buhay, hindi mo pwede ibahin ang difficulty ng problema, kung ano ang nasa harap mo, yun na yun. Hindi mo pwedeng pindutin ang start button, may lalabas na menu, tapos difficulty, easy. Walang ganun dito pre.

4.)Pause - The famous pause button, eto yung mga oras na naiihi ka, or kakain na, pindutin mo yung pause tapos titigil na ang mundo dun sa rpg. Sa buhay, pwede ka naman magpause, yun nga lang, hindi titigil ang mundo para sayo.

5.)Game Over - Sa laro, may mga certain conditions na kelangan mameet para magame over, pinakacommon e yung mamatay, pero la namang silbi kasi may load game naman or continue. Pangalawa e pag natapos mo yung story. Pangatlo e mga kakaibang rason na. Sa totoong buhay, ikaw ang magdidikta kung game over na ba o hindi. Nasa sayo yun kung suko ka na ba or continue ka pa. Ikaw rin, minsan ka lang mabuhay.

6.)Credits - Alam mo ang pinakabadtrip na parte siguro pag natatapos mo ang laro e yung credits. Kahit sa pelikula or tv show, hindi sila nakakatuwang tignan. Unang una ang dami daming pangalan, pangalawa hindi mo naman sila kilala kaya wala ka ring pakealam sa kanila. Kaya tingin ko dapat sa credits ng buhay ko, dapat karamihan dun pangalan ko. Para masaya tignan diba!

Abangan niyo part 2 nitong post na to!

Emptiness

Emptiness, parang ang lungkot ng title ko. Pero joke lang yan, kasi hindi naman ako malungkot. Anyway, kamusta naman? Nagpunta ba kayo sa Manila Cathedral para kay Cory?Ako hindi. Pero huwag niyong sabihing wala akong pakealam. Kase meron, meron, meron!

Lately, wala akong maisip isulat. Maraming ideas pero hindi ko mapagisa, parang puro fragments lang. Kahit sa musika, hindi ako makagawa ng kanta. Pero ganun talaga pag pinipilit ko, wala akong nagagawa, kung meron man, ubod ng pangit. So, medyo nagegets niyo na ba kung bakit emptiness? Empty ako ngayon, lacking creativity. Para akong cheesedog na walang cheese. Hamburger na walang ham. Iced tea na walang ice. (Okay gutom ako, inaamin ko na).

Siguro naman nararanasan niyo din to minsan. Alam mo yun, yung parang may something na dapat kang gawin, pero hindi mo makuha kung ano or paano. Ako naman, sa mga ganitong oras ko narerealize na dapat pala yung mga naisip ko nun e sinulat ko agad. Ganun kasi ako e, mayabang, kunwari may naisip akong brilliant idea, sabihin na nating nakaisip ako ng formula para magkaron na talaga ng totoong pokemon. Siyempre ang ganda ng idea diba!? Dapat tandaan, para matandaan, dapat isulat. Ako, mayabang ako, hindi ko isusulat, mamaya nakalimutan ko na. Yan, kaya tayo walang pokemon ngayon, kasalanan ko yun. Sorry na ha?

So ano ba ang ibig kong iparating sa inyo, aking mga mambabasa. Meron tayong kasabihan na gasgas na rin sa kakaulit. "Oppurtunity knocks once." Parang nangyayari sakin ngayon, dapat tinake ko na yung oppurtunity na yun habang nandun pa yung idea. Sayang e. Tama diba? Pero iibahin ko ng konti to, okay lang ba?

"Oppurtunity knocks once, because they fall in line at your door, millions of them." Look at this blogpost as an example. I was out of ideas, and I ignored the previous ones. But still, palaging may darating na bago.

Yon, binabati ko si "Chekwa". Wuhahaha..

Choices.

Sorry guys ngayon na lang ulit ako nakapagpost. Recently medyo nalibang ako sa mga bagay bagay. Nirefresh ko ulit yung piano playing ko, tapos nanuod ako ng mga anime, tas pasok sa school, tas gimik. Basta mga ganun. Marami akong naiisip netong mga nakaraang araw. Minsan talaga nababaliw ako.

One of the things that I have thought about is something about the main purpose of life. Bakit ba tayo nabubuhay? Ito ay isang tanong na napagdadaanan siguro ng lahat ng tao (pwera na lang siguro kung talagang napakatalino mo). Para saan ba ang mga ginagawa natin? Okay, disclaimer muna, hindi ko kinikuwestiyon ang diyos. Walang aangal ha?

Bakit ba tayo buhay? Isang tanong na hindi natatapos. Araw araw paikot ikot ang mga buhay natin. Araw araw din may natatapos ang buhay. Bakit? Sabi nila nabubuhay tayo para matuto. Sabi ko matuto, tapos ano na? Tapos naisip ko na kahit sino pang tanungin ko. Wala talagang nakakaalam ng accurate na sagot. In short, the answer lies within you (now where have heard this line before?). Siguro pag namatay na tayo, saka natin malalaman kung bakit tayo nabuhay.

Kaya as for now, we don't have a better choice than living. Well, sa iba mas trip yata nila mamatay e. Pero, hindi ako papayag na dalawa lang ang choices kaya dadagdagan ko. The 3rd choice is to live better, and the 4th is to live at your best.

Binabati ko si Dora. ^_^. Pasok na muna ako.