The Big Small Problem

Hey people! Howdy, howdy? Grabe si Ondoy noh?

Kahapon, nagjam kami ng banda ko. After ng jam, pasok ako sa kotse. Game na game na akong umalis tapos boom. Ayaw magstart. "Naman naman, sira nanaman ba?" yan ang tumatakbo sa isip ko. Tinry ko ulit paandarin, tinry ko ulit, isa pa hanggang sa naniwala na ako na sira nanaman nga. So katulad ng mga ibang pagkakataong nasiraan ako ng sasakyan, tumunganga ako. Naghintay ng ilang sandali, at sinubukang paandarin ulit ang kotse. Ayaw talaga. Umaasa pa rin kasi ako na aandar siya ulit, kahit alam ko naman na kelangan ko nang lumabas para tignan ang makina. So lumipas na ang ilang minuto at binuksan ko na ang hood, tinignan ang makina, at boom! Wala akong maisip. Eh wala naman akong alam sa mechanical whatever e. So chineck ko yung mga parts na tinuro sakin ni ermats na galawin ko pag nasiraan ako. Kumuha pa ako ng tools sa trunk, kunwari marunong. After mga 30 minutes ng kabubutingting, wala pa rin. So back to basics ako, tunganga mode ulit. After a while, tinawagan ko na ang aking inay, dumating siya maya maya at nagkalikot kalikot din sa makina. Hay salamat, hindi pa rin umaandar. Pero at least nandito na si mommy at siya na ang tatawag ng mga mekaniko. Dumating ang mga mekaniko after mga 30 minutes. Binuksan ang hood, parang may hinawakan lang na kung ano, (actually parang hinipuan nga e), umandar ang makina. Napamura na ako sa sobrang kahihiyan, inis, at katatawanan sa sarili. Tinanong ko na agad kung paano ang ginawa niya. Although hindi ko masyadong naintindihan yung mga terms, nakuha ko naman kung san banda yung gagalawin(hihipuan).

Nung pauwi na kami, naisip ko na minsan pala ganun din tayo. Masyado tayong naiistuck sa isang bagay kakaisip kung asan ba ang problema, nagtatawag pa tayo ng ibang tao, nagsasayang pa tayo ng oras, kumukuha pa tayo ng mga tools, hindi natin alam na onting hipo lang pala, hindi naman pala ganun kalaki ang problema. Hindi naman natin kelangan malaman ang mga mechanical terms e, basta alam mo lang kung san yung hihipuan mo, ready to go ka na ulit.

immortality

Madalas ko naiisip kung ano kaya ang feeling ng maging immortal. Yung tipong kahit saksakin ka, barilin, pugutan ng ulo, ilaglag sa bangin, ipasagasa sa bus, iparape, chop chop, pasabugin ang utak, gamitan ng deathnote, gamitan ng geass, gamitan ng kame hame wave, ipakain sa tigre, ilibing, lunurin, sunugin, lasunin, ipitin sa stampede, pagtulungan ng WWE wrestlers, UFC fighters kahit isama pa si manny pacquiao, si ali, si efren "bata" reyes(bakit pwede naman aa, malakas naman siya), si majimbu, si doraemon, dora the explorer at kahit sino pang cartoons na hindi nakakatuwa. Hindi ka pa rin mamatay, kahit pa madapa ka. Ano ang pakiramdam nun?

Ilang pamilya kaya ang mabubuo mo nun? Baka siguro pati hayop patulan mo na, maiba lang. Syempre kung 79,858 years old ka na malamang sawa ka na sa tao. Kawawa siguro ako nun pag naging immortal ako. Siyempre kawawa din kayo, kasi hindi natin alam kung kelan ko aabusuhin yun. Siyempre isusumpa niyo ako, tapos nakakalungkot yun, magmumukmok ako, iiyak, tas maawa kayo sakin, kaya friends na ulit tayo, tas naisip natin na kelangan talaga nating magkaisa para maging maayos ang mundo, tas tatakbo na akong presidente ng Pilipinas, siyempre sikat na ako e, pag sikat ka may potential ka nang mangurakot. Nanalo ako kasi ang ganda ng image ko sa commercials, tapos kunwari umaasenso ang Pilipinas, eh nalaman niyo, yari na. So ako pa rin yung presidente, kasi nakalimutan niyo na na may kasalanan ako sa inyo, tapos dumating si Freeza sinira yung mundo. Kaya hinanap ko ngayon yung dragon balls, e wala nasira din, lipat ako ngayon sa planet nemic, tas sabi ko, I shall return! Tapos yun, inayos na ni son goku yung earth, pero di na ako bumalik. Ano inaasahan niyo? Politiko kaya ako, bakit ko gagawin yung sinabi ko? Ano ba yan. Slow mo.

Ayun, kaya ayoko maging immortal e.